Desconto:
-5%Antes:
Despois:
10,83 €Soubo que era muller dun só instante, e todo o demais era perdido. Instantes que non perduran eternamente, que se esvaen, como se esvae a auga que corre e non é xa a mesma auga nunca. Momentos que non volven, e era absurdo tratar de retelos, porque non é posÃbel. Carla soportou os dÃas torturada polos seus propios desexos, e pediu a morte de veras decatándose do que era, e esta chegoulle un dÃa de outono, deitándoa espida sobre da herba. Alà ficaba Carla, núa, serena, coma unha deusa nun cadro de Boticelli, co mirar escuro de desamparo. Carla, soa e espida, gozou canto menos do seu instante final naquel lugar. Fechaba os ollos entregándose mentres dúas folliñas de bidueiro lle caÃan no ventre, naquel ventre de deusa e de mármore rosáceo, naquela exquisita maneira de entregarse á mesma morte coa vida toda latexándolle nas mans. Entregada, núa, tal e como ela concebira a beleza por primeira vez, naquel outro corpo, na dor da súa visión, no desacougo daquilo que lle atraera tanto, cando ela se iniciaba ao mundo a través duns ollos aÃnda inocentes, cando a pebida do sentir prendera nela, cando Carla se iniciaba no desexo, daquela, hai tempo, cando non soubo xa saÃr daquel lugar, atrapada, cando finou en si, cando Carla aÃnda ignoraba que era xa un ser dun só instante.
-5%
-5%
-5%
-5%
-5%
-5%
-5%
-5%
-5%
-5%
-5%
-5%
-5%
-5%
-5%
